مونرو شناخته شده ترین رمزارز حریم خصوصی و پیگیر گریز است که با استفاده از پروتکل های خاص، تلاش می کند امکان رهگیری مبدأ و مقصد تراکنش را به حداقل برساند. اما این توضیح کاملاً تئوری بوده و قابلیت درک آن به شکل عملی برای بیشتر کاربران ممکن نیست. در این مقاله سعی شده به این سوال پاسخ دهیم که چگونه تراکنش های مونرو ناشناس می ماند.
بلاکچین مونرو به گونه ای طراحی شده که برخلاف بیت کوین، هیچ کس توانایی بررسی مقدار موجودی یک آدرس را ندارد. به این معنا که پس از ارسال مقدار مشخصی مونرو ، از آدرس جایگزینی به نام آدرس مخفی (Stealth Address) برای ثبت در بلاکچین استفاده می شود. با این روش، تنها گیرنده وجه می داند که این آدرس مرتبط با فرستنده است.
روش دیگری که برای پیچیده شدن رهگیری تراکنش ها در این شبکه استفاده می شود، امضای حلقوی (Ring Signature) نام دارد. در این روش، به جای شخص ارسال کننده وجه کاربران دیگر به صورت کاملاً تصادفی امضای تراکنش را ثبت می کنند. تصور کنید پس از صدور یک برگ چک، بانک عامل برای کم کردن رد چک شما امضای دیگری ثبت کند!
البته قابلیت های محرمانگی تراکنش های مونرو به همین ها ختم نمی شود. در ژانویه سال ۲۰۱۷ قابلیت دیگری به نام تراکنش های حلقوی (Ring CT) به موارد فوق اضافه شد که کار رهگیری را دشوار تر از پیش کرد. این ویژگی جدید باعث شد که علاوه بر نا مشخص ماندن آدرس واقعی گیرنده و فرستنده، مقدار مونرو ارسالی نیز مخفی بماند.
آیا این پروتکل ها برای مخفی ماندن تراکنش کفایت می کند؟
جالب است بدانید در سال های اخیر مقالات بسیاری در مورد کیفیت پروتکل های استفاده شده در شبکه مونرو نوشته شده است. بسیاری از کارشناسان موارد فوق را ناکافی دانسته و همچنان به غیرقابل رهگیری بودن کامل تراکنش های مونرو اطمینان ندارند. اما آنچه مسلم است، مونرو در مقایسه با بیت کوین صدها برابر محرمانه تر و برای پیگیری تراکنش های آن، لااقل هزینه بسیاری لازم است.